Kliknij tutaj --> 🏸 prawa dziecka z adhd w szkole

Dowiesz się więcej o różnych formach wsparcia: Dziecko z ADHD w szkole - jak wspierać nauczycieli, dzieci i rodziców. Terapia nastolatków - najważniejsze kwestie. Wpływ ADHD na terapię zaburzeń współwystępujących. Psychoedukacja - jak ją efektywnie prowadzić. Nadpobudliwe dzieci nie mogą usiedzieć na miejscu i absorbują swoim zachowaniem. Często, nie z własnej winy, postrzegane są jako niegrzeczne i niewychowane. Ponad połowa z nich nie wyrośnie z ADHD, a w dorosłym życiu będzie im bardzo trudno panować nad swymi emocjami. Zobacz jakie zasady wprowadzić do wychowania dziecka z ADHD. Współwystępowanie ADHD i zaburzeń zachowania (ODD i CD) to najczęstszy problem, z jakim mają do czynienia diagności. Często objawy zespołu hiperkinetycznego oraz zaburzeń ODD i CD są mylone. Z tego powodu powstają nieprawdziwe twierdzenia, że dziecko z ADHD musi być agresywne i mieć problemy z zachowaniem. ADHD. Terapia dziecka z ADHD. Tak jak w przypadku innych zaburzeń neurorozwojowych, ważne jest, żeby pomoc była dostosowana do potrzeb dziecka i jego rodziny. Pomoc powinna być wielokierunkowa i uwzględniać to, że objawy nadruchliwości będą się zmieniać w ciągu życia. Terapia dziecka – jeśli jest potrzebna, ewentualna farmakoterapia. Dziecko z ADHD w szkole / Karolina Irla // Wychowawca. – 2011, nr 9, s. 20-21 82. Elektrofizjologiczne korelaty zaburzeń uwagowych u dzieci z ADHD : analiza potencjałów zdarzeniowych w słuchowej wersji zadania oddball / Magdalena Senderecka // Czasopismo Psychologiczne. Site De Rencontre Célibataire Totalement Gratuit. Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 8 lutego 2021 roku. Zespół Aspergera (ZA) jest najłagodniejszą formą całościowych zaburzeń rozwoju mieszczących się w spektrum autyzmu. Jest to zaburzenie, a NIE choroba. Diagnozowane jest coraz częściej, a wiele dzieci z zespołem Aspergera jest uczniami ogólnodostępnych szkół. W związku z trudnościami w dostosowaniu się do obowiązków szkolnych oraz trudnościami w funkcjonowaniu w grupie rówieśniczej, dziecko z zespołem Aspergera może nie być akceptowane przez rówieśników. Cechy charakterystyczne dla dzieci z zespołem Aspergera: dosłowne rozumienie mowy,są w normie intelektualnej, ale występują zaburzenia sensoryczne,nie „czytają” emocji, mają problem z ich właściwym wyrażaniem,nie lubią zmian,pracują według schematów,są impulsywne i skrajne w swoim zachowaniu,są skrajne w kontaktach społecznych – wycofanie społeczne,są nadmiernie szczere,kierują się rozumem, a nie sercem. To bardzo inteligentni ludzie, ale mają problem z funkcjonowaniem społecznym. Zaburzenia towarzyszące zespołowi Aspergera: zaburzenia koncentracji uwagi,zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytami uwagi – ADHD,zaburzenia lękowe,fobia społeczna,zaburzenia opozycyjno-buntownicze,mutyzm wybiórczy,Zespół Tourette’a (tiki ruchowe). Zachowania dzieci z zespołem Aspergera interpretowane są często jako przejaw złego wychowania, dlatego zdarza się, że u dziecka w pierwszej kolejności może być rozpoznane ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) lub zaburzenia zachowania. U dzieci z zespołem Aspergera, w sferze rozumienia sytuacji społecznych, rozumienia motywów działania i uczuć innych osób, występują znaczne deficyty, wynikające z odmiennego funkcjonowania mózgu. Wpływ zaburzeń na funkcjonowanie w szkole Trudności językowe i komunikacyjne Uczeń: jest szczery aż do bólu,mówi to, co myśli w danej chwili,nie rozumie, czemu ludzie kłamią,może mieć trudności z rozróżnieniem, jak się odzywać do osoby dorosłej, a jak do rówieśników,ma problem z odróżnieniem fikcji od rzeczywistości,nie rozumie metafor, przenośni, ironii, żartów,dosłownie rozumie znaczenia słów,wtrąca niestosowne komentarze, nie zważając na uczucia innych. Prośby dziecka z ZA Potrzebuję jasnych i czytelnych zasad, na których oprę moje wiedzieć, jaki jest porządek dnia, czuję się wtedy mi, co czujesz, co oznacza twoja mina – chcę się tego mi wskazówki, jak radzić sobie w nowych dla mnie mi, żebym się zatrzymał i ciebie do mnie wprost, bez przenośni i dwuznaczności – tylko wtedy wiem, o co mnie – bardzo tego że bywam męczący, ale staram się to zmienić, kiedy okazujesz mi zrozumienie i akceptację,Nie izoluj mnie od ludzi – ja ich potrzebuję do normalnego obrażaj się, gdy powiem, co myślę, NIE CHCIAŁEM CIĘ URAZIĆ. Zaburzenia percepcyjno-motoryczne Uczeń: robi błędy ortograficzne, mimo znajomości zasad ortograficznych,ma trudności w czytaniu,ma problemy z grafomotoryką, co się przekłada na niestaranne pismo,ma kłopot z nauką języków obcych,może mieć nadwrażliwość lub niedowrażliwość słuchową, dotykową (odporność na ból), wzrokową, węchową,ma trudności z koordynacją ruchową. Funkcje poznawcze i wykonawcze Uczeń: nie rozumie, że inni ludzie mają swoje myśli i przekonania,nie zdaje sobie sprawy, że mówiąc otwarcie, może sprawić przykrość,ma problem z dokończeniem rozpoczętego zadania, bo stale się rozprasza,ma trudności w odnalezieniu się w nowej sytuacji, w przenoszeniu uwagi, wykorzystaniu informacji zwrotnych, planowaniu i realizacji planu,ma kłopot z zapamiętaniem dat, przeliczaniem czasu, pilnowaniem chronologii wydarzeń. Jak wspomóc ucznia podczas lekcji: Mów prostym językiem, bez przenośni, żartów i krótkich poleceń – im prostsze, tym większa szansa, że uczeń cię zrozumie i wykona wdawania się w dyskusję, krótka uwaga: STOP!Na początku lekcji powiedz, o czym będzie mowa – gdy uczeń będzie znał plan lekcji, będzie mu łatwiej się odnaleźć i utrzymać się zadawać pracę domową na początku się do ucznia po dziecko o wszystkich zmianach planu działania, unikniesz wtedy – dobrze pokierowany uczeń jest w stanie sprostać większości wymagań konsekwentny – to daje dziecku jasne granice i poczucie osiągnięcia, nawet te drobne – to buduje poczucie wartości. Bibliografia: Ayres A. J., Dziecko a integracja sensoryczna, Gdańsk 2020, Wyd. Harmonia A., Zrozumieć świat ucznia z Zespołem Aspergera, Gdańsk 2018, Wyd. V. F., Uczenie się przez zmysły, Gdańsk 2016, Wyd. Harmonia E., Dziesięć rzeczy, o których chciałoby ci powiedzieć dziecko z autyzmem, Kraków 2017, Wyd. Uniwersytet Jagielloński. Autor: Marta Pawlukiewicz – Czytelniczka Portalu PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Problem dzieci z ADHD w szkole wzbudza wiele kontrowersji. Pracuję w klasie integracyjnej w szkole podstawowej. Oprócz innych dzieci mam dwóch chlopców ze zdiagnozowanym ADHD. W tej publikacji zamieszczam podstawowe informacje dotyczące ADHD i zasady, ktorymi kieruję się w pracy. Problem dzieci z ADHD w szkole wzbudza wiele emocji i kontrowersji. Pracuję w klasie integracyjnej jako nauczyciel wspomagający. W klasie, oprócz dzieci zdrowych, dzieci z niepełnosprawnością intelektualną jest dwóch chłopców ze zdiagnozowanym ADHD. ADHD jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi. Wyróżnia się trzy podtypy ADHD. Podtyp z dominującym brakiem koncentracji uwagi, z przewagą nadpobudliwości psychoruchowej i podtyp mieszany, gdy obecne są zarówno brak koncentracji uwagi, jak i nadpobudliwość psychoruchowa. Problem z brakiem koncentracji uwagi: dziecko takie często nie przywiązuje uwagi do szczegółów, ma trudności ze skupieniem uwagi przy rozwiązywaniu zadań lub w trakcie gier i zabaw, często sprawia wrażenie , że nie słucha tego, co się do niego mówi, często nie kończy zadań, nie finalizuje poleceń, ma trudności z organizacją zadań i zabaw, niechętnie angażuje się w działania, które wymagają długotrwałego wysiłku umysłowego, gubi rzeczy niezbędne do wykonania zadań lub do zabawy, łatwo rozprasza się pod wpływem bodźców zewnętrznych, często zapomina o codziennych zajęciach. Problemy z nadaktywnościa lub impulsywnością: często wymachuje kończynami i wierci się w ławce, bez zezwolenia opuszcza ławkę w trakcie lekcji, często biega lub skacze w sytuacjach, gdy takie zachowanie jest niestosowne, ma trudności z zachowaniem ciszy, mówi za dużo, często ma trudności z doczekaniem na swoją kolej, stale jest „w ruchu”, często przerywa lub przeszkadza innym. U wielu dzieci z ADHD występują również objawy innych problemów lub zaburzeń, takie jak zachowania opozycyjne, niepokój, depresją, dysleksja. Aby można było mówić o ADHD symptomy te muszą być obecne przed ukończeniem przez dziecko siedmiu lat i muszą spowodować upośledzenie społeczne lub szkolne przynajmniej w dwóch środowiskach (np. w domu i w szkole). Przygotowując się do pracy z dzieckiem z ADHD należy pamiętać o tym, jak bardzo są one różne. Dlatego nie ma jednego „złotego środka” do zastosowania w klasie. Są jednak pewne czynniki podnoszące skuteczność klasy szkolnej jako właściwego środowiska dla dzieci z ADHD. Należą do nich struktura (przejrzyste reguły, wskazówki i oczekiwania), konkret (powtarzanie poleceń, wizualne wskazówki), motywacja(częste dodatnie wzmocnienia), interesujące lekcje. Aby praca z dzieckiem nadpobudliwym przyniosła efekty należy przestrzegać pewnych zasad: Stałe organizowanie i porządkowanie środowiska zewnętrznego ( przede wszystkim ławka w klasie). Ograniczenie bodźców zewnętrznych – uczeń siedzi w pierwszej ławce, mając za sąsiada spokojne dziecko. Uczeń jest cały czas obserwowany przez nauczyciela, czy pracuje i czy radzi sobie z zadaniem. Kiedy jest to konieczne nauczyciel pomaga przy przepisywaniu, zawłaszcza długich tekstów lub działań matematycznych, aby dziecko mogło się skupić na ich rozwiązywaniu. Określone są jasne i proste zasady postępowania, system nagród i kar ( np. możliwość skorzystania z komputera ). W stanach silnego wzburzenia dziecko za zgodą nauczyciela ma prawo wyjść z klas ( pod jego nadzorem ), aby się uspokoić i nie przeszkadzać innym. Prowadzony jest zeszyt codziennej korespondencji z rodzicem gdzie nauczyciel zapisuje krótką notatkę o zachowaniu dziecka w danym dniu i ewentualne zalecenia dotyczące wyegzekwowania wcześniej ustalonej z rodzicami kary lub nagrody. Prowadzenie dziennika obserwacji, w którym zapisane są zachowania nieporządne, czyli te do poprawy i porządne, czyli te do których zmierzamy. W czasie sprawdzianów i kartkówek – wydłużenie czasu i sprawdzenie, czy uczeń rozumie polecenia. Bardzo ważne jest wykazywanie w kontakcie z dzieckiem nadpobudliwym cierpliwości, konsekwencji, zainteresowania, a także pewnej elastyczności w postępowaniu. Obserwuj, chwal, pouczaj, koryguj, angażuj, ukierunkuj. Jest to tylko część zasad, którymi kieruję się w mojej pracy. Stosowanie ich przynosi efekty. Dzieci integrują się z klasą, rozwijają się społecznie i intelektualnie, uczą się samodzielności. Uważam, że nauka w klasie integracyjnej ucznia z ADHD jest szansą na jego harmonijny rozwój wśród rówieśników. Koledzy potrafią okazać dużo serca i zrozumienia. To zrozumienie potrzebne jest jeszcze ze strony społeczeństwa. Jeżeli masz dziecko z nadpobudliwością pamiętaj o jego dziesięciu podstawowych prośbach: Pomóż mi skupić się na jednej czynności. Chcę wiedzieć co się wydarzy za chwilę . Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić. Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić, pokaż mi wyjście z tej sytuacji. Chciałbym od razu wiedzieć, czy to co robię jest zrobione dobrze. Dawaj mi tylko jedno polecenie na raz. Przypominaj mi, żebym się zatrzymał i pomyślał. Dawaj mi małe zadania do wykonania, kiedy cel jest daleko gubię się. Chwal mnie chociaż raz dziennie, bardzo tego potrzebuję. Wiem, że potrafię być męczący ale czuję, że rosnę kiedy okazujesz mi jak mnie kochasz !!! Na zakończenie jeszcze tylko parę zdań dotyczących bezpośrednio osoby nauczyciela. Praca z dzieckiem z ADHD zmusza do ciągłego doskonalenia umiejętności zawodowych. Jest dużym wyzwaniem i może być wyczerpująca. Dlatego warto ustanowić sobie cząstkowe cele i nagradzać się za osiągniecie każdego z nich. Doceń siebie. Kiedy trzeba zwróć się o pomoc do innych fachowców. Nikt nie zna odpowiedzi na wszystkie pytania. Licz się z tym, że będziesz miał „złe” dni. Nie poddawaj się. opracowała - Magdalena Jaworska Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Dzieci z ADHD (zespołem nadpobudliwości psychoruchowej), charakteryzują się nadmierną impulsywnością, ruchliwością oraz zaburzeniami koncentracji uwagi. Rodzice maluchów z ADHD bardzo często zgadzają się, aby ich szkrab zażywał leki, np. metylofenidat. Środki farmakologiczne działają tylko przez krótki okres, a ponadto mogą powodować wiele skutków ubocznych, jak wzrost tętna czy zmiany w DNA. Niektórzy rodzice dzieci z ADHD decydują się leczyć maluchy naturalnymi metodami. Powinni jednak uzbroić się w cierpliwość i opracować dokładny plan działania. Jak pomóc dziecku nadpobudliwemu? Co robić, a czego unikać? Jakie są inne sposoby leczenia dzieci nadpobudliwych? spis treści 1. Dzieci z ADHD 2. ADHD w zależności od wieku 3. Dzieci z ADHD w szkole Trudności dziecka z ADHD 4. Naturalne sposoby radzenia sobie z ADHD 5. Rady dla rodziców dzieci z ADHD rozwiń 1. Dzieci z ADHD Dzieci z ADHD, to maluchy dotknięte zespołem nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi. ADHD, nazywane także zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) powoduje, że dziecko nie potrafi skoncentrować się na tym co robi, nie słucha poleceń rodzica i nie jest w stanie usiedzieć w miejscu. Na ADHD składają się takie objawy, jak nadmierna impulsywność i ruchliwość oraz zaburzenia koncentracji uwagi. Zobacz film: "Choroby neurologiczne jako przyczyny depresji" Dziecko z ADHD bardzo łatwo się dekoncentruje, skupia uwagę na wszystkich bodźcach wokół, nie potrafi odróżnić bodźców istotnych od nieistotnych. Dzieje się tak wskutek wadliwej pracy układu nerwowego, w którym procesy pobudzania dominują nad procesami hamowania. Zespół nadpobudliwości dotyczy około 5-7% dzieci. Dwa razy częściej chorują na ADHD chłopcy niż dziewczynki. U dziewczynek ADHD bardziej manifestuje się w formie zaburzeń koncentracji – bujają w obłokach. U chłopców ADHD objawia się silniej w postaci zaburzeń zachowania – są impulsywni, agresywni, nieposłuszni. Bardzo często określa się ich mianem „niegrzecznych dzieci” albo oskarża rodziców o niewydolność wychowawczą. Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo popełnia wiele błędów wynikających z niedbałości, nie potrafi skoncentrować się na szczegółach, wysiedzieć w ławce przez 45 minut. Nie stosuje się do instrukcji, nie potrafi utrzymać przez dłuższy czas uwagi, nie umie zorganizować sobie pracy i zajęć, gubi rzeczy, jest roztargnione i zapominalskie. Ponadto, ciągle jest w ruchu, wykonuje nerwowe ruchy rąk albo nóg, wstaje z miejsca w czasie lekcji, jest nadmiernie gadatliwe, nie potrafi czekać na swoją kolej, wyrywa się do odpowiedzi, zanim padnie pytanie, przeszkadza innym. Brakuje mu samokontroli i refleksji na temat własnego zachowania. Nie potrafi podporządkować się normom społecznym, co często powoduje trudności w relacjach z rówieśnikami. Dziecko z ADHD może chcieć przejąć inicjatywę w zabawie, nie umie przegrywać, nie znosi porażek, często w sposób niezamierzony wyrządza krzywdę innym dzieciom. Z powodu braku kontroli własnych emocji i braku wytrwałości nie kończy zaczętych zadań, co uniemożliwia realizację celów. Inne symptomy ADHD, to: problemy ze snem, tiki nerwowe (nerwowe mruganie powiekami, robienie min, podrzucanie ramieniem), moczenie się i jąkanie. 2. ADHD w zależności od wieku ADHD jest źródłem różnych problemów, a ich obraz zmienia się w zależności od wieku. Najczęściej trudno jest określić początek wystąpienia objawów chorobowych, ale już we wczesnym dzieciństwie można dostrzec cechy nadpobudliwości. Pojawiają się problemy z łaknieniem albo ze snem. Dziecko może być nadmiernie drażliwe. W przedszkolu mogą pojawić się konflikty z rówieśnikami związane z bardzo dużą impulsywnością, a także uwidocznić się trudności w przyswajaniu i przestrzeganiu norm społecznych. Najłatwiej jednak zwykle zauważyć wzmożoną ruchliwość dziecka i nadmierną wrażliwość emocjonalną. Wiek szkolny to czas, kiedy objawy ADHD stają się bardziej widoczne. Oprócz nadmiernej ruchliwości i impulsywności problemem stają się deficyty uwagi, uniemożliwiające osiąganie dobrych wyników w nauce. Z czasem jednak objawy stopniowo ustępują, co zwykle manifestuje się w mniejszej aktywności ruchowej dziecka. Niestety, u około 70% dorastających osób z nadpobudliwością objawy ciągle się utrzymują. W tym okresie szczególnie wyraźne są trudności w kontaktach społecznych – z rówieśnikami i dorosłymi. Trudności w nauce, a także w konstruowaniu planów i ich realizacji, zmniejszają szanse na zdobycie wykształcenia adekwatnego do możliwości intelektualnych. Zwiększa się także ryzyko powikłań ( uzależnień, zachowań antyspołecznych, samobójstw, depresji, konfliktów z prawem). Tylko 5% spośród dzieci z ADHD będzie miało pełen zestaw objawów w wieku dorosłym. Jednak aż u połowy utrzyma się przynajmniej część objawów, które nie pozostaną bez wpływu na ich życie. Mogą się więc konfrontować z licznymi problemami w życiu zawodowym i osobistym, a nawet poważniejszymi kryzysami życiowymi. 3. Dzieci z ADHD w szkole Dzieci z ADHD bardzo często postrzegane jako nieposłuszne, niegrzeczne, trudne czy niepokorne. Nadmierna impulsywność i nadruchliwość sprawiają, że nauczyciel źle ocenia zachowanie dziecka z zespołem nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi. Dziecko zmagające się z ADHD ma problemy z koncentracją. Istotnie wpływa to na jego wyniki w nauce i ogólne funkcjonowanie między rówieśnikami. Niepowodzenia w szkole są powodem zaniżonej samooceny, braku motywacji do działania, niechęci do kontynuowania dalszej edukacji czy zdobycia wyższego wykształcenia. Młodzież z problemem ADHD postrzega szkołę jako swoje źródło porażek. Dzieci często narażone są na nieprzyjemne komentarze, zarówno ze strony rówieśników, jak i nauczycieli. Poszukiwanie akceptacji i uznania w oczach innych może wiązać się z chęcią zaimponowania rówieśnikom. Dziecko, chcąc przypodobać się innym znajomym, może sięgać po papierosy, alkoho czy inne substancje psychoaktywne np. dopalacze, narkotyki. Problemem może stać się również wagarowanie czy przemo. Niezwykle ważna jest rola rodziców i nauczycieli w życiu dziecka z ADHD. Dla zwiększenia komfortu życia dziecka z ADHD, adekwatnego wykorzystania jego możliwości intelektualnych, a także dla uniknięcia kosztownych społecznie powikłań ważne jest umiejętne wspieranie go w pokonywaniu trudności szkolnych. Trudności dziecka z ADHD Dziecko dotknięte ADHD może napotykać się na wiele trudności w okresie edukacji. Spędzenie czterdziestu pięciu minut bez odchodzenia od ławki może być dla dziecka nadpobudliwego niezwykle problematyczne. Na domiar złego dziecko z ADHD ma trudności w zapamiętaniu nowego materiału, co wynika w dużej mierze z zaburzeń uwagi. Trudno jest mu wybrać z dużej ilości informacji te, które są istotne i na których powinno się skupić. Spędzanie czasu w szkole może być dla dziecka bardzo uciążliwe, ponieważ łatwo się dekoncentruje pod wpływem innych bodźców (śpiewania ptaków, głośnego czytania, kichania). Sporym problemem są np. długie czytanki, trudne do zapamiętania. Przyswojenie materiału staje się dla dziecka nadpobudliwego prostsze, gdy zostaje on przekazany w postaci krótkich, zwięzłych, podkreślonych lub zaznaczonych innym kolorem, wypunktowanych, wyróżnionych zdań. Niska koncentracja, nadmierna impulsywność, nadmierna ruchliwość nie sprzyjają nauce. Dzieci z ADHD często obciążone są: dysleksją (problemy w nauce czytania), dysortografią (popełnianie błędów ortograficznych, pomimo znajomości reguł pisowni), dysgrafią (problemy z pisaniem), dyskalkulia (zaburzenie zdolności wykonywania działań arytmetycznych). Czytanie, pisanie i liczenie to umiejętności, na które szkoła kładzie szczególny nacisk. Pozwalają one uczniom gromadzić i komunikować wiedzę, a co za tym idzie ułatwiają poznawanie i organizowanie sobie otaczającego świata. Deficyty w tych obszarach są zatem dużą trudnością dla dziecka i dodatkowo zmniejszają szanse na sukces w edukacji. Z wymienionymi specyficznymi trudnościami szkolnymi nierzadko współwystępują u dziecka z ADHD zaburzenia językowe. Mogą przejawiać się w zbyt szybkim i głośnym mówieniu, częstym odbieganiu od tematu, braku umiejętności budowania poprawnych wypowiedzi pod względem stylistycznym i gramatycznym, nieprzestrzeganiu ogólnie przyjętych zasad prowadzenia konwersacji. To kolejny czynnik znacznie utrudniający zdobywanie wiedzy i odnoszenie sukcesów szkolnych. Co więcej, zaburzenia językowe znacznie upośledzają możliwości komunikacji z rówieśnikami i z dorosłymi, co może prowadzić do izolacji, poczucia osamotnienia i dalej – niskiej samooceny. 4. Naturalne sposoby radzenia sobie z ADHD Przygotowanie planu dnia dla dziecka – ta porada dotyczy wszystkich dzieci, ale jest szczególnie ważna w przypadku szkrabów cierpiących na ADHD. Malec powinien wiedzieć, kiedy ma czas na zabawę, kiedy na odrabianie lekcji, o której godzinie zje obiad i kolację. Dziecko z ADHD powinno wyładowywać nadmiar energii w trakcie zajęć zaplanowanych przez rodziców (jazda na rowerze, basen, spacer w parku, bieganie), a nie podczas wykonywania innych czynności (posiłki, odrabianie lekcji). Warto też pamiętać o diecie wspartej suplementami. Dieta dziecka z ADHD nie może zawierać cukru i sztucznych barwników, które potęgują podenerwowanie i impulsywność. Rodzice powinni wykonać badania na drożdże, które zweryfikują, czy produkty z drożdżami nie powodują zaburzeń czucia i czynności. Dziecko z ADHD powinno jeść dużo świeżych warzyw i owoców. Naturalne środki pomagają dziecku w regulowaniu emocji, wzmocnieniu koncentracji, utrzymaniu spokoju i rozsądku, a ponadto wspomagają zdrowy przepływ tlenu do mózgu. Rozmowa z dzieckiem to kolejna ważna kwestia. Ono potrzebuje informacji od rodziców, co się dzieje i czego ma się spodziewać. Trzeba mu mówić, że zostało mu jeszcze pięć minut zabawy, a potem wspólnie wychodzimy z parku i idziemy na kolację. Dziecku z ADHD trzeba odmierzać czas. Opieka nad szkrabem z ADHD jest niezwykle wyczerpująca – najlepiej towarzyszyć mu do snu. Jeśli maluch ma problemy z zaśnięciem, rodzice mogą czytać mu książkę. Dziecko na pewno uspokoi się dzięki masażowi pleców przy muzyce relaksacyjnej. 5. Rady dla rodziców dzieci z ADHD Maluchom z ADHD potrzebny jest przede wszystkim ład, konsekwencja i rutyna. Jak pomóc dziecku nadpobudliwemu? Uporządkuj otoczenie zewnętrzne – wprowadź porządek i rutynę. Dzieci z ADHD lubią mieć stały harmonogram dnia i wiedzieć, co ich czeka, kiedy jest pora posiłków, odrabiania lekcji, odpoczynku i snu. Daje im to poczucie bezpieczeństwa i stałości. Bądź tolerancyjnym i cierpliwym rodzicem! Męczące zachowania dziecka są też męczące dla niego samego – maluch ma trudności w szkole, nie może znaleźć przyjaciół, czuje się samotny, trudno odnieść mu sukces i poczuć satysfakcję. Ogranicz ilość bodźców i zadbaj o spokój! Kiedy dziecko odrabia lekcje, wyłącz telewizor. Kiedy maluch je, niech nie siedzi przed komputerem. Ogólna zasada brzmi: „Jak najmniej dystraktorów – czynników zaburzających koncentrację!”. Stosuj proste komunikaty! Mów konkretnie i jasno – zamiast powiedzieć: „Posprzątaj pokój”, lepiej powiedzieć: „Pościel łóżko” lub „Schowaj ubrania do szafki”. Planuj – dzieci nadpobudliwe łatwo wytrącić z równowagi tym, co niespodziewane i nagłe. Przewiduj i pracuj małymi krokami – rozkładaj zadania na prostsze, mniej odległe czynności i po każdym z nich nagradzaj dziecko, by wzbudzić w nim motywację i chęć do dalszej pracy. Zorganizuj miejsce pracy dla dziecka – powinno być ono wygodne, spokojne, z małą ilością przedmiotów wokół, które mogłyby rozproszyć uwagę szkraba. Najlepiej, by miejsce pracy dziecka składało się z biurka, krzesła, lampki. Zero plakatów, pojemniczków na przybory, misiów, zabawek itp. Chwal dziecko za każdy najmniejszy postęp! Nagrody zewnętrzne mobilizują dziecko do starań. Szukaj profesjonalnego wsparcia dla dziecka u psychiatrów i psychologów dziecięcych oraz w lokalnych poradniach pedagogiczno-psychologicznych. Nie obwiniaj się za porażki i niepowodzenia. Nawet najlepszy rodzic traci cierpliwość i wybucha agresją. Umiej przyznać się do błędu i przeproś dziecko, kiedy stracisz panowanie nad sobą. Wprowadź rytuał spania – kolacja, kąpiel, czytanie bajki, sen. To ułatwi zasypianie nadpobudliwemu maluchowi. Karm dziecko regularnie. Unikaj pokarmów, które zawierają dużo cukru, konserwantów, sztucznych barwników i kofeinę – mogą dodatkowo pobudzić i tak niespokojne dziecko. Dostosuj tempo pracy do możliwości psychofizycznych dziecka. Pomyśl o zapisaniu dziecka na dodatkowe zajęcia, w czasie których mogłoby spożytkować nadmiar energii i nauczyć się reguł społecznych. Może być to basen, piłka nożna, tai-chi, jazda na rowerze itp. Organizuj czas dziecka, wykorzystując takie przybory, jak terminarze, kalendarze, notatniki, tablice do przypinania informacji. Wiedza przekazywana w interesujący sposób jest łatwiej przyswajana. Ponadto, w przypadku deficytów uwagi, z którymi mamy do czynienia w ADHD, pomocną techniką może być, np. podkreślanie lub wskazywanie najważniejszych fragmentów tekstu. Warto wykorzystywać wykresy, tabelki i inne narzędzia porządkujące wiedzę i pomagające wyselekcjonować najważniejsze informacje, na których dziecko ma skoncentrować swoją uwagę. Wprowadzając strukturę czasową w odniesieniu do nauki i odrabiania prac domowych, nie można zapominać o wygospodarowaniu czasu na inne zajęcia, szczególnie te przyjemne dla dziecka. Jeden dzień w tygodniu powinien być dniem bez odrabiania lekcji – zadbajmy o relaks! Rodzice dzieci nadpobudliwych powinni mieć świadomość, jakie potrzeby ma ich pociecha. Dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi pragnie wsparcia, by móc skupić się na jednej czynności i doprowadzić ją do końca. Chce wiedzieć, co zdarzy się za chwilę. Potrzebuje czasu na zastanowienie, nie lubi być ponaglane. Kiedy nie potrafi czegoś zrobić, chce, by dorosły wskazał mu wyjście z trudnej sytuacji. Potrzebuje jasnych komunikatów, precyzyjnych instrukcji, przypomnień i zadań, podczas realizacji których się nie zgubi. Uwielbia pochwały i ma świadomość, że jest męczące dla otoczenia. Przede wszystkim jednak pragnie być kochane i akceptowane! Pomoc dzieciom z ADHD nie ogranicza się tylko do podawania leków (np. metylofenidat, atomoksetyna). Leki jedynie redukują nasilenie objawów, ale nie znoszą przyczyn zaburzeń. Rodzice powinni być czujni na problemy wtórne do ADHD, jak niepowodzenia szkolne, niska samoocena, zaburzenia mowy, specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu (dysleksja, dysgrafia, dysortografia). Każde dziecko z ADHD potrzebuje indywidualnej terapii. Obecnie leczenie nadpobudliwości obejmuje różnego rodzaju formy terapii – zajęcia kompensacyjne, terapia behawioralna, zajęcia logopedyczne, metoda integracji sensorycznej, kinezjologia edukacyjna, muzykoterapia, bajkoterapia, terapia zajęciowa itp. Najlepsze efekty daje współpraca środowiska rodziców z gronem pedagogicznym. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Jak informuje Ordo Iuris, 30 kwietnia 2018 r przed sądem rejonowym w Siedlcach odbyła się pierwsza rozprawa o ograniczenie władzy rodzicielskiej rodzicom trójki dzieci (w tym ośmiolatka z zespołem ADHD). Postępowanie zostało wszczęte z urzędu, na wniosek szkoły, sugerującej występowanie przemocy w rodzinie. – Uważamy, że zachowanie szkoły jest swoistą zemstą na rodzicach za dochodzenie swoich praw, rozważamy wniesienie skargi do Kuratorium Oświaty na dyrekcję szkoły, z uwagi na ignorowanie obowiązków szkoły wobec rodziców i dziecka - komentuje mec. Maciej Kryczka z Instytutu na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris. Rodzice dziecka posiadają orzeczenia potwierdzające występowanie u syna zespołu ADHD i zawierające szereg zaleceń dla szkoły. Rodzice twierdzą, że wielokrotnie próbowali podjąć dialog z przedstawicielami szkoły oraz wyegzekwować stosowanie zaleceń zawartych w orzeczeniu, ale były one przez szkołę notorycznie ignorowane. Od dyrekcji placówki rodzice mieli usłyszeć, że być może posiadają swoje prawa, ale szkoła ma prawo pozbawić ich władzy rodzicielskiej. W lutym 2018 roku, po konsultacji z prawnikami, rodzice wystosowali do szkoły pismo z prośbą o kontakt oraz o odpowiedź na pytania dotyczące opieki, którą otoczony jest ich syn w siedleckiej szkole. Dopytywali, czy wdrażane są skierowane przez nich zalecenia, o co niejednokrotnie apelowali. W reakcji szkoła złożyła pismo do sądu o wgląd w sytuację rodzinną, zarzucając stosowanie przemocy wobec małoletniego dziecka przez rodziców. Pracownicy szkoły informowali o niepokojącym zachowaniu ucznia względem nauczycieli i rówieśników. Sąd wszczął z urzędu postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Obrony rodziców chłopca podjęli się prawnicy Ordo Iuris. - Wnosimy o zachowanie pełnej władzy rodzicielskiej, wobec wszystkich dzieci – powiedział mec. Maciej Kryczka. Na pierwszej rozprawie złożono szereg dokumentów, które według informacji Ordo Iuris, potwierdzają, że rodzice wykonują władzę rodzicielską zgodnie z dobrem dziecka, zapewniają mu także stosowną opiekę psychologiczno-pedagogiczną. Złożone przez rodziców dowody wykazują ignorowanie zaleceń lekarskich względem dziecka po stronie szkoły, odmowę podjęcia jakichkolwiek rozmów oraz groźbę pozbawienia władzy rodzicielskiej w przypadku dochodzenia swoich praw. - Dziecko nie ma i nigdy nie miało problemów w nauce, jest także wychowywane zgodnie z wartościami katolickimi. Jak się okazuje i to nie podobało się opiekunom szkolnym – chłopczykowi zwrócono uwagę, aby się nie żegnał przed posiłkiem, jako że zachowanie to może rzekomo narazić je na wyśmiewanie ze strony innych dzieci - podaje Ordo Iuris dodając, że patronem szkoły jest Jan Paweł II. 7-letni Kuba ma ADHD. Wczoraj poszedł do pierwszej klasy. Jego mama Anna obawia się, że kadra nie jest przygotowana na pracę z takim (imię matki i dziecka zostało zmienione) słyszała już setki uwag pod adresem zachowania swojego syna. Kuba ma ADHD, czyli nadpobudliwość psychoruchową z zaburzeniami koncentracji uwagi. Nazwa mówi sama za siebie. Dla niezorientowanych chłopiec jest po prostu niegrzeczny. Nie wiedzą, że to chorobaDzieci z ADHD diagnozuje Poradnia Zdrowia Psychicznego w Toruniu. - Nie prowadzimy statystyk, ale mogę powiedzieć, że jest ich sporo - mówi Barbara Rolka-Ragina, kierownik tej poradni. Takie dzieci można więc spotkać w wielu uczeń z nadpobudliwością psychoruchową zachowuje się specyficzne. Bez pozwolenia opuszcza ławkę, nie potrafi poczekać na swoją kolej, często też przerywa innym. Stanowi zatem wyzwanie dla wielu nauczycieli i niestety, problem dla całej nie jest obowiązkiemKuba wczoraj po raz pierwszy poszedł do Obawiam się, że nauczyciele nie będą potrafili pracować z takim uczniem. Wiele zależy od podejścia. Trzeba w końcu pogodzić się z tym, że dzieci z ADHD są i nie obwiniać za ich zachowanie rodziców - mówi Anna. Nauczyciel, do którego klasy trafia dziecko z ADHD formalnie nie musi mieć żadnego specjalnego Szulc, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w Toruniu mówi: - Nasi nauczyciele doskonale zdają sobie sprawę z tego, że uczeń z ADHD nie może być przyczyną narzekań. Dwa lata temu jej kadra przeszła kurs postępowania z takim dzieckiem. - Mieliśmy wtedy w szkole ucznia z nadpobudliwością, dlatego się na to zdecydowaliśmy - dodaje pani dyrektor. Innym dzieciom jednak trudno było go zaakceptować. - Dostałam petycję od pozostałych rodziców z wnioskiem o usunięcie tego dziecka z klasy - mówi pani dyrektor. Nie zrobiła tego. Potrafiła wytłumaczyć im, że uczeń zachowuje się nieznośnie z powodu choroby. Przydałby się asystentAnna Kłobukowska, szefowa toruńskiej oświaty wyjaśnia, że zarówno dyrektor szkoły, jak i miasto dysponują pieniędzmi na szkolenia dla swoich w pracy z uczniem z nadpobudliwością, co przyznaje też Dorota Szulc, okazałby się nauczyciel wspomagający. Chętnych do pracy w charakterze asystenta dziecka z ADHD poszukuje właśnie Wrocławskie Centrum Doskonalenia Nauczycieli. W Toruniu takich planów nie Anna Kłobukowska tłumaczy: - Nie mamy funduszy, by zatrudnić dodatkowych nauczycieli dla uczniów z ADHD. Najczęściej są one objęte dodatkową opieką, ale ze strony istniejącej już w szkole pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Rodzice dzieci z nadpobudliwością psychoruchową mogą też starać się o ich zapisanie do oddziału integracyjnego. Taka klasa liczy nie więcej niż 20 uczniów, a opiekuje się nimi dwoje z ADHD w mniejszych grupach czują się lepiej.

prawa dziecka z adhd w szkole